Permakültürle ilgileniyorsanız veya pratik yapıyorsanız, sarı boynuzlu fındık ağaçlarına aşina olabilirsiniz. Amerika Birleşik Devletleri'nde sarı boynuz ağaçları yetiştiren insanlara rastlamak oldukça nadirdir ve eğer öyleyse, büyük olasılıkla toplanmış bir örnek bitki olarak yetiştirilirler, ancak sarı boynuzlu fındık ağaçları çok daha fazladır. Sarı boynuz ağacının ne olduğunu ve diğer sarı boynuz ağacı bilgilerini öğrenmek için okumaya devam edin.
Yellowhorn Ağacı nedir?
Sarıboynuz ağaçları (Xanthoceras sorbifolium) kuzey ve kuzeydoğu Çin ve Kore'ye özgü küçük ağaçlara (6-24 fit boyunda) yaprak döken çalılardır. Yapraklar biraz sumak gibi görünüyor ve üst tarafta parlak koyu yeşil ve alt tarafta daha soluk. Sarı boynuzlar, tabanlarında kırmızı bir allık ile yeşilimsi sarı çizgilerle beyaz çiçeklerin spreylerinde yapraklanmadan önce Mayıs veya Haziran aylarında çiçek açar.
Ortaya çıkan meyve yuvarlak veya armut şeklindedir. Bu meyve kapsülleri yeşildir ve yavaş yavaş siyaha doğru olgunlaşır ve içlerinde dört bölmeye ayrılır. Meyve bir tenis topu büyüklüğünde olabilir ve 12'ye kadar parlak, siyah tohum içerir. Meyve olgunlaştığında, süngerimsi beyaz iç hamur ve yuvarlak, morumsu tohumları ortaya çıkaran üç bölüme ayrılır. Ağacın sarı boynuzlu ağaç yemişleri üretmesi için tozlaşmayı sağlamak için yakınlarda birden fazla sarıçalı ağacına ihtiyaç vardır.
Öyleyse sarıçam ağaçları neden nadir örneklerden çok daha fazlasıdır? Yaprakları, çiçekleri ve tohumları yenilebilir. Görünüşe göre, tohumların biraz mumlu bir dokuya sahip macadamia fıstığına çok benzer bir tadı olduğu söyleniyor.
Sarıçam Ağacı Bilgisi
Yellowhorn ağaçları, Rusya'da 1820'lerden beri yetiştirilmektedir. 1833'te bir Alman botanikçi tarafından Bunge adıyla adlandırıldılar. Latince adının nereden türetildiği biraz tartışmalıdır - bazı kaynaklar, 'üvez' ve 'folium' veya yaprak anlamına gelen 'sorbus'tan geldiğini söylüyor. Bir diğeri, cins adının, taç yaprakları arasındaki sarımsı boynuz benzeri çıkıntılı bezler nedeniyle sarı anlamına gelen Yunanca 'xanthos' ve boynuz anlamına gelen 'keras'tan geldiğini iddia ediyor.
Her iki durumda da, Xanthoceras cinsi yalnızca bir türden türetilmiştir, ancak sarıçam ağaçları başka isimler altında bulunabilir. Sarıçalı ağaçları, yenilebilir tohumlarından dolayı Sarı-boynuz, Shinyleaf sarı-boynuz, sümbül çalısı, patlamış mısır çalısı ve kuzey macadamia olarak da anılır.
Sarıçam ağaçları 1866'da Çin üzerinden Fransa'ya getirildi ve burada Paris'teki Jardin des Plantes koleksiyonunun bir parçası oldular. Kısa bir süre sonra sarıçam ağaçları Kuzey Amerika'ya getirildi. Şu anda, sarı dikenler biyoyakıt olarak ve iyi bir sebeple kullanılmak üzere yetiştirilmektedir. Bir kaynak, sarıçam ağacı meyvesinin %40 yağdan oluştuğunu ve tek başına tohumun %72 yağ olduğunu belirtti!
Büyüyen Yellowthorn Ağaçları
Yellowthorns 4-7 USDA bölgelerinde yetiştirilebilir. Yine değişken bilgilerle tohum veya kök çelikleri yoluyla yayılırlar. Bazı kimseler tohumun herhangi bir özel muamele görmeden çimleneceğini söylerken, bazı kaynaklar tohumun en az 3 ay soğuk katlamaya ihtiyacı olduğunu belirtiyor. Ağaç, bitki uykudayken, enayilerin bölünmesi yoluyla da çoğaltılabilir.
Ancak, tohumu ıslatmak süreci hızlandırıyor gibi görünüyor. Tohumu 24 saat bekletin ve ardından tohum kabuğunu çentikleyin veya bir zımpara tahtası kullanın ve beyaz bir embriyo önerisi görene kadar kabuğu hafifçe tıraş edin. Çok fazla tıraş etmemeye ve embriyoya zarar vermemeye dikkat edin. 12 saat daha ıslatın ve ardından nemli, iyi drene olan toprağa ekin. Çimlenme 4-7 gün içinde gerçekleşmelidir.
Bir sarıçayı nasıl çoğaltırsanız çoğaltın, kurulması oldukça zaman alır. Yetersiz bilgi olmasına rağmen, ağacın büyük olasılıkla büyük bir köke sahip olduğunu unutmayın. Şüphesiz bu nedenle saksılarda iyi sonuç vermez ve bir an önce kalıcı yerine nakledilmesi gerekir.
Sarıçam ağaçlarını tam güneşte hafif gölgede orta nemli toprakta (bir kez kurulduktan sonra kuru toprağı tolere edeceklerdir) pH 5.5-8.5 ile ekin. Nispeten sade bir örnek olan sarıçalılar, soğuk rüzgarlardan korunmaları gerekmesine rağmen oldukça dayanıklı bitkilerdir. Aksi takdirde, bir kez kurulduktan sonra, sarıçalılar, ara sıra enayileri çıkarmak dışında oldukça bakım gerektirmeyen ağaçlardır.
